Povestire pe scurt a textului:
Despärtirea lui Nils Holgersson de gä;tele sälbatice

dupä Selma Lagerlöf


Nils Holgersson era un strengar de vreo paisprezece anit inältut si subtirel, cu pärul
bälai. Mare ispravä nu era de el: mai toatä vremea dormea ori månca, apoi se apuca de tot
felul de näzbåtii. Acesta intreprinde o cälätorie minunatä prin Suedia aläturi de gästele sälba-
tice conduse de Akka
Bäiatul se sculä cu noaptea-n cap si pomi pe coastä. Ajunse pe tärm, cätre räsärit de
satul de pescari Smyge, inainte de a se lumina bine de ziuä. Era singur-singurel. Intrase la
gäscanul Martin incercase sä-l trezeascä. Gäscanul nu voia sä plece si, färä a spune un
cuvänt, isi bägase capul sub aripä, adormind iar
Ziua se anunta seninä si minunatä. Vremea era tot ca ziua aceea din primävara trecu-
tä, cånd gä$tele sälbatice veniserä in Scania. Marea se intindea calmä nemiscatä. Väzdu-
hul era linistit, iar bäiatul se gåndea Ia cälätoria pläcutä pe care o vor face gåstele sälbatice.
Nils era buimac. Se credea cänd cänd 0m. Väzänd un zid de piaträ de-a lun-
gul drumului, se temu sä treacä pänä nu se convinse cä nu se afiau niscaiva fiare sälbatice
ascunse la panda lui. Pe urmä, incepu sä rädä de el insusi, bucurändu-se cä era acum inalt,
mare, voinic cä nu avea motiv sä se mai teamä.
Ajungänd pe tärm, se lungi, asa mare cum era, ca sä-l poatä vedea gästele sälbatice.
Era o zi neobisnuitä de migratie a päsärilor. Porniserä in zbor cu zecile si cu miile. Din väzduh
se auzeau strigäte. Bäiatul zämbea, gändindu-se cä nimeni nu 9tia mai bine decat el cä pä-
särile se chemau unele pe altele.
Venirä atunci in zbor si gåstele sälbatice, in stoluri mari.
— De n-arfi gästele mele care pleacä färä sä-si ia rämas bun de la mine! se gändea Nils.
Tinea mult sä Ie povesteascä ce se intåmplase sä Ie arate cä era iaräsi om_
Veni atunci un stol care zbura mai repede si striga mai tare decät celelalte. Inima Ti
spunea cä acel stol era cel pe care-I astepta. Nu-l mai putu recunoaste cu usurinta cu care
I-ar fi recunoscut cu o zi fnainte.
Stolul isi incetini zborul si incepu sä dea tärcoale tärmului. Bäiatul
isi dädu seama cä acela era, Nu intelegea, totusi, de ce gäitele sälbati-„
ce nu se läsau la pämäntt längä el. Era cu neputintä sä nu-l fi väzut.
Cäuta sä scoatä un strigät de chemare, asa cum obisnuia sä
facä. Numai cä limba i se impleticea acum. Nu mai putea sä scoatä
sunetul de care avea nevoie. O auzi pe Akka, strigänd in väzduh, dar
n-o intelegea.
— Ce-o mai fi si asta? se intreba eL $i-or fi schimbat graiul gås-
tele sälbatice?
Le fäcu semn cu scufia si alergä pe tärm, strigänd:
— Aici sunt eu! Tu unde esti?
Cuvintele sale päreau mai degrabä sä le sperie pe gäste. Ele se
inältarä tot mai sus, luånd-o spre mare. Atunci, Nils intelese, in sfärsit,
cum stäteau lucrurile: gästele sälbatice habar n-aveau cä el era